Puur anders Miranda van Dijk

Loop mee met mijn struintochten en wandelingen langs de rivieren rond mijn eiland. De foto van de Beuk met gezicht is gemaakt in Nationaal Bomenmuseum Gimborn. De zee-egel skeletten vond ik op het Maasvlaktestrand. 

In mijn schetsboeken (ja ik heb er meerdere) mag ik experimenteren, verhalen zoeken en spelen. Best een uitdaging voor mij. In Kijkje in mijn schetsboek deel ik de uitkomsten. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Het verandert geregeld: de creatieve rommel op mijn werkplek. Met Blik op mijn werktafel deel ik het moment in beeld. 

Hoe vaak heb ik mezelf dat niet horen zeggen als mensen vragen naar mijn project Toen Vrouwen vogels waren. Met jaloezie keek ik naar andere kunstenaars die de een na de andere expositie hadden. Om vervolgens in die spiegel van jaloezie mijn verlangen te zien. Een verlangen om mijn werk te delen. Verder dan de grenzen van instagram en mijn atelier. Het heeft alleen zo’n moeite door de schil van onzekerheid te breken.

When women were birds. De laatste maanden vliegen de vragen mijn hoofd in, ze nestelen zich in mijn hoofd. Wat is klein en wat is groot? Hoe vast zitten mijn aannames hierover? Hoe wijds kan ik kijken en denken? Waar zit mijn stem? Mijn kracht? Ik schrijf, ik interview mezelf en tussendoor verschijnen werken uit mijn handen die zo intrigerend zijn dat ik er steeds opnieuw wat in zie. Ik laat elke keer los dat het niet vooraf een uitgedacht verhaal hoeft te zijn, maar mag ontstaan. Een voortdurend proces.Ik ben onwijs trots op deze werken en sta hand in hand met de andere ik die zo graag het weer naar beneden wil halen. Het is confronterend die ander in de ogen te kijken, vrienden te worden. Ik ben een schichtig vogeltje en tegelijkertijd een zeearend.

Schrijven en creëren. Het zijn mijn manieren om verbinding te voelen. Met de wereld om me heen, de planten, bomen, de rivier, het land, het moment en vooral met mezelf. Het doorbreekt alle lagen. Het graaft diep.

Dat moment waarop de resultaten van je speelsheid samenvallen... magisch 

Mijn kunstproject WHEN WOMEN WERE BIRDS is onder mijn huid gekropen. Het komt overal terug, waar ik ook ben. Eén van de manieren om het los te laten, is te creëren. Alleen mijn hoofd zit in de weg. Sinds een paar weken maak ik elke dag een collage met drie elementen als basis: vogels, vrouwen en (Maria)planten. Met slechts een klein stapeltje beeld, ontstaan de meest intrigerende verhaaltjes. Elke dag. Zonder moeite. Het verbaast me iedere keer weer.

Judith en ik hadden een speeldate ter voorbereiding van onze retraite Veldwerk & Grasgeheimen die in mei 2025 op de planning staat. Die woensdag zouden we elk in eigen atelier gaan experimenteren. Geen idee waar we naar op zoek waren, geen idee wat het zou opleveren. Riet, gras en een gepureerd sprookje stonden klaar bij mij. Ik scheurde een bladzijde lukraak uit een oud boek. Knipte wat woorden uit en mengde het door de pulp. Daar zat ik dan, ik had geen idee. Ik wilde wegblijven van het schepraam, bij velletjes scheppen. Dus begon ik de woorden weer op te vissen met gras. Ik doopte takjes, plakte gaten in rietstengels dicht, kneedde de pulp tot balletjes en raakte gefascineerd door de willekeur van de pulp. Het dwarrelde nog steeds rond als de sneeuw in een sneeuwbol, ik hoefde het alleen maar te op te vangen. Er bleef altijd wel iets plakken. Compleet willekeurig. Een woord, een vezel, een sliert pulp…