Puur anders Miranda van Dijk

A Woman’s Herbarium. De naam is al lang bij me. Het begon als kunstproject voor het Rijksmuseum en Etsy om de Rijksstudio te promoten. Geïnspireerd door de prachtige schilderijen maakte ik bloemen, takjes, bladeren en vlinders van textiel met daarop een schilderij van het Rijksmuseum. Ik weet niet meer welk schilderij me als eerste raakte, maar het waren de geportretteerde vrouwen die in mijn hoofd bleven rondzingen. Jongedames, oudere dames, hun trots, hun kwetsbaarheid. Uiteindelijk zocht ik in de Rijksstudio alle levensfases bij elkaar en toverde ze om tot botanische objecten. In een houten vitrinekist presenteerde ik ze bij het Rijksmuseum. Het museum en Etsy hadden hun eigen plannen ermee, ik maakte nog enkele replica’s voor de verkoop en zo verdween A Woman’s Herbarium ergens op mijn site, zwerft het rond online in de Rijksstudio en kom ik het op Pinterest nog geregeld tegen.

Ze viel niet voor de makkelijkste. Drogen en persen werd een uitdaging. Dikke stengels, volle knoppen, waterplanten vol vocht. Maar de plant riep, trok haar aan al kon ze niet exact duiden waarom. Door te observeren, te voelen en te schrijven, kwamen we verder. Al filosoferend daar aan de waterkant. Kijken en voelen waar zij en het Groot Hoefblad elkaar zouden vinden. Het gedicht vloeide daarna zo uit haar pen.

Neem je laarzen mee, zei ik haar voordat ze zou komen. De warmste lentedag werd beloofd, maar ik wist hoe de zware klei erbij lag. Een paar dagen geleden zonken mijn wandelschoenen diep weg in het gebied waar ik haar zo graag naar toe wilde nemen. Struinen langs de rivier is veranderd sinds de zware regenval deze maanden. Je focus ligt niet meer op de planten, maar op de weg en overeind blijven.

Afgelopen zondag nam ik weer weinig foto’s tijdens de cursus A Women’s Herbarium. Deze groep vrouwen is zo betrokken bezig, zijn zo ontzettend leergierig, open en laten hun gevoel spreken in wat ze doen en maken. En dat voelt voor mij zo waardevol dat ik vol met hen mee ga. In het verwonderen, in het zoeken naar verbanden en betekenis. Dat maakt dat ik nog lang nagloei van dankbaarheid. Nog steeds. Dit was zo’n inspirerende dag en ik neem je graag mee in woorden in plaats van beeld.

Daar verstopt tussen de grauwe resten van de winter stond dit plantje. Moedig, fier en tegelijkertijd kwetsbaar voor mensenvoeten en paardenhoeven. Toch besloot ze hier te groeien. Midden op jouw pad. Wat ze je gaat brengen, geen idee. Dat is aan jou om te ervaren, te onderzoeken, te zien.

Vandaag is anders. Mijn rivier, vertrouwd, fijn en rustgevend. Maar vandaag is anders. Ik ploeg mezelf door de modder. Ik moet regelmatig terug omdat diepe plassen het pad onbegaanbaar hebben gemaakt. Mijn schoenen glippen, kou stroomt via mijn sokken naar binnen. Ik heb mijn ogen gericht op de grond, zoekend naar een pad om te voorkomen dat ik uitglijd. Voor verwonderen heb ik geen aandacht, ik ben bezig overeind te blijven. Mijn adem is hoog, ik hoor alleen mezelf nu ik mijn capuchon op heb gezet omdat koude wind mijn oren pijnigt. Een oncomfortabel gevoel zorgt ervoor dat ik geen tijd neem om me heen te kijken, thee te drinken, te stoppen. Plots struikel ik en voor ik het door heb lig ik op de grond. Ik proef zware klei. Dan wordt alles wit.

Zwijgers kun je altijd onderscheiden

De realiteit weeft zich door de wortels van mijn creatieve hart. De beginzin van een gedicht wat ik eerder schreef. Ik typte deze woorden op zacht aaibaar papier. Een testje, net als de tekening die ik eerder maakte. Combineerde het gisteren met een restjes papier met koffievlekken, een vel uit een Frans kasboek gekregen van @my.paperparadise, maakte vlekken met inkt, voegde gedroogde planten toe en schrapte een zin zichtbaar uit het gedicht. Ik bouwde deze collage op uit afgekeurd materiaal, testjes en afval. En vond een nieuwe werkelijkheid, een liefdevol werk, wat haar wortels weefde in mijn creatieve hart.

Wilde aardbei neemt me mee naar een wereld die me steeds meer gaat verbazen. Ik ben benieuwd wat ze me nog meer laat zien als ik haar mijn handen weer geef.

Loslaten voor ik mijn hoofd stuk rijp.

Natafelen met een poëtisch kunstwerk. Samen gedichten maken bij de koffie of het dessert. Het kan vanaf dit weekend bij restaurant De Batterij in Strijensas.

Voorbereidingen voor mijn bijdrage aan het Kunsttoetje van Presentje Kunst. Een herbarium doosje waarmee je poëtisch kunt natafelen met je tafelgenoten. Uiteraard met typische Puur Anders uitnodigingen 🌿.