Ik heb geen atelier. Daarom maak ik geregeld overzichtsfoto's. Eigenlijk miste ik een eigen werkplek nooit, want ik kon de planten ook aan de keukentafel maken. Of misschien gunde ik het mezelf niet. Het kost geld. Ik zie op tegen de offers die ervoor nodig zijn. De wens wordt echter steeds sterker. Net als de behoefte om te creëren zonder verwachtingen. Dat voelt zo tegenstrijdig.
Ik creëer anders. Niet meer gepland. De planten gingen over details, over hoe ik ze na kon maken. Nu laat ik veel los. Laat ik dingen ontstaan. Het is een strijd en ook weer niet. Waar ik voorheen wist hoe de plant moest worden, weet ik nu niet waar ik heenga. Dat is spannend en frustrerend tegelijk. Chaos en vrijheid in een.
Als je ongeduldig bent zoals ik, is deze nieuwe stap heel spannend. Ik verlies nog weleens het overzicht. Ga veel te diep. En perfectionisme duikt weer op. Het enige wat ik dan denk: niemand wil dit zien.
Tot dat mijn natuurcoach me vroeg voor wie maak jij kunst? Zonder twijfel antwoordde ik: 'voor mezelf'.
Dit is mijn reis.
Mijn stroom.
Mijn helende stroom.
Alle stappen doen er toe. Water stroomt waar het heen wil. Soms ondergronds, wild en onbesuisd dan weer kabbelend. Maar een plek om te staren zou fijn zijn. Nu alles zo bij elkaar ligt, word ik heel blij. Ik snap er niets van, maar ik glimlach nu ik zie waar ik sta. Van hieruit ga ik verder. Stap voor stap.
Reactie plaatsen
Reacties