Judith en ik hadden een speeldate ter voorbereiding van onze retraite Veldwerk & Grasgeheimen die in mei 2025 op de planning staat. Die woensdag zouden we elk in eigen atelier gaan experimenteren. Geen idee waar we naar op zoek waren, geen idee wat het zou opleveren. Riet, gras en een gepureerd sprookje stonden klaar bij mij. Ik scheurde een bladzijde lukraak uit een oud boek. Knipte wat woorden uit en mengde het door de pulp. Daar zat ik dan, ik had geen idee. Ik wilde wegblijven van het schepraam, bij velletjes scheppen. Dus begon ik de woorden weer op te vissen met gras. Ik doopte takjes, plakte gaten in rietstengels dicht, kneedde de pulp tot balletjes en raakte gefascineerd door de willekeur van de pulp. Het dwarrelde nog steeds rond als de sneeuw in een sneeuwbol, ik hoefde het alleen maar te op te vangen. Er bleef altijd wel iets plakken. Compleet willekeurig. Een woord, een vezel, een sliert pulp…

Zwijgers kun je altijd onderscheiden

De realiteit weeft zich door de wortels van mijn creatieve hart. De beginzin van een gedicht wat ik eerder schreef. Ik typte deze woorden op zacht aaibaar papier. Een testje, net als de tekening die ik eerder maakte. Combineerde het gisteren met een restjes papier met koffievlekken, een vel uit een Frans kasboek gekregen van @my.paperparadise, maakte vlekken met inkt, voegde gedroogde planten toe en schrapte een zin zichtbaar uit het gedicht. Ik bouwde deze collage op uit afgekeurd materiaal, testjes en afval. En vond een nieuwe werkelijkheid, een liefdevol werk, wat haar wortels weefde in mijn creatieve hart.

Wilde aardbei neemt me mee naar een wereld die me steeds meer gaat verbazen. Ik ben benieuwd wat ze me nog meer laat zien als ik haar mijn handen weer geef.

Loslaten voor ik mijn hoofd stuk rijp.

Natafelen met een poëtisch kunstwerk. Samen gedichten maken bij de koffie of het dessert. Het kan vanaf dit weekend bij restaurant De Batterij in Strijensas.

Voorbereidingen voor mijn bijdrage aan het Kunsttoetje van Presentje Kunst. Een herbarium doosje waarmee je poëtisch kunt natafelen met je tafelgenoten. Uiteraard met typische Puur Anders uitnodigingen 🌿.

Ik weet het niet. Ga ik dit wel of niet laten zien. Is dit waar ik heen ga. Een nieuwe techniek aanleren, een eigen stijl daarin vinden. Ik merk dat ik geregeld snak naar goedkeuring, horen van anderen of ik op de goede weg ben (sorry, lieve vriendinnen 😘). Is het mooi? Is het goed genoeg? Kunstwaardig?

Pas was ik bij lieve vriendin Judith Rosema. Om te kletsen en te tekenen. Ik vind haar werk prachtig en uit alles blijkt dat ze zoveel ervaring heeft.

Twee maanden geleden zette ik mezelf over heel veel angst, smoesjes en excuses heen. Ik droomde al heel lang van een atelier. Een plek waar ik in een bubbel kan, alles kan laten liggen en onbeperkt kan creëren. Tot dan toe werkte ik thuis aan de eettafel, maar het ging steeds meer wringen. Ik snakte naar ruimte, maar maakte mezelf wijs dat het teveel gevraagd was voor het kunstenaartje in mij en vooral te duur. Een vriendin schudde me wakker. 'Je houdt jezelf klein! Gun jezelf ruimte.' Het raakte me diep, want ze had gelijk. Die middag appte ik een lieve kunstenaar in het kunstenaarsbolwerk van mijn dorp. Via haar kwam ik bij dit plekje terecht wat ik nu deel. En wauw, ik wist niet dat een plek voor jezelf zoveel met je kon doen. Ik ben om. Wil niet meer zonder. En ik durf tekeningen te maken die ik altijd in mezelf verborgen hield. No regrets.

Aardbei, Maagdenpalm, Klaver… ze trekken mijn aandacht. Ik verzamel, schets en duik in de historie, hun pad vol gegeven symboliek. Het triggert me dat ze ergens voor staan wat ik niet in hun zie. Dus ga ik dieper, dieper in mezelf. Struinen door de ziel, ik weet de weg.

Even een half uurtje in de tuin of de hele dag in het bos, ik pak standaard mijn schetsboek erbij.