Een dag later kan ik hierom lachen. Mijn getob, geduw, mijn getrek.
“Het ziet er niet uit.”
“Wat een tijdverspilling.”
Het stroomde gewoon niet. En dan kan spelen met je materialen nog zo leuk zijn en iedereen zeggen dat spelen je verder helpt, soms gewoon even niet. Misschien had ik onbewust toch een resultaat in mijn hoofd, maar eigenlijk maakt het niet uit wat de reden was. Je moet er gewoon doorheen. En het laten voor wat het is, hoe moeilijk dat ook is. Je pakt het ooit weer een keer op of het belandt toch in de prullenbak.
In de loop der jaren ben ik zachter voor mezelf geworden. Ik raak er niet meer zo van onderste boven. Of emotioneel van. Uiteindelijk is het juist dit proces wat mij verder helpt om te creëren waar mijn hart van gaat gloeien. Alleen laten wij kunstenaars liever alleen het eindresultaat zien.
