Het was vol. Erg vol in mijn tuin deze zomer. De strijd om het licht leverde lange stengels op. Net als prachtige bloemen in allerlei kleuren en heel veel bijen en hommels. De maagdenpalm die ik in het voorjaar had geplant viel weg in de schaduw van de kleurenpracht boven haar. Af en toe dook er een klein paars bloemetje op, maar opvallend was de plant niet. Ze liet het al welgevaren.
De beukenhaag kleurde langzaamaan bruin. De eenjarige zomerbloeiers en vaste planten liggen inmiddels verschrompeld in hun laatste fase op de aarde. Op een zonnige dag zit ik met een sjaal en dik vest en een kop thee in de tuin. Het valt me op hoe de groene slierten van de Maagdenpalm zich door mijn tuin hebben verspreid. Als een web van groen licht vinden ze elkaar en bedekken ze de aarde. Vol enthousiasme kruipen meerdere stengels zelfs buiten de tuingrens de tegels op. Dichterbij ontdek ik dat elke sliert vol nieuw leven zit. Frisgroen en fier steken de blaadjes omhoog. De worteltjes aan de lange stengel zien eruit als poten van een duizendpoot. Ik glimlach.
Deze stengels zijn mijn enige groene punt in de tuin. En daar op mijn bankje midden in de winter voel ik mijn verbondenheid met dit bijzondere plantje. Ze is een winter- en voorjaarsbloeier. Net als ik. Vanaf juni tot zeker eind augustus komt er bijna tot niets nieuws uit mijn handen. Ik dacht altijd dat het kwam omdat mijn zoon dan vakantie heeft, maar ik realiseerde me dit jaar door het bijhouden van een dagboek dat het altijd al in me zat. Lang voelde ik me lui en pushte ik mezelf om door te zetten. Te produceren, ideeën te bedenken, nieuw werk te maken. Maar het was altijd een strijd. De warmte werkt ook niet altijd mee, want ik kan vrij slecht tegen hitte en verbrandt heel snel. Daarom breng ik zomerse dagen niet door op het strand, maar gewoon in de schaduw. Ik kom letterlijk tot stilstand en afgelopen jaar gaf ik me eindelijk over aan dat relaxte gevoel. Ik keek hoe de hommels zich voeden aan de grote hoeveelheid bloemen en besteedde veel tijd aan zelfzorg en meditatie. Ik vertraagde. Mijn creatieve stroom had zich teruggetrokken tot een onopvallende bron in de schaduw. Net als de Maagdenpalm.
In het najaar begon het langzaam weer te stromen, maar juist tijdens de korte grijze grauwe dagen kom ik volledig op stoom. Winters zijn voor mij om te creëren, te groeien, stappen te zetten, ideeën uit te werken. Ik voel me net als Maagdenpalm bewust alle kanten opgaan. Een groene deken creërend om straks in het voorjaar aan de buitenwereld mijn mooiste bloemen te laten zien en me daarna terug te trekken.
Er is veel aandacht voor het in rust gaan in de winter net als de meeste bomen en planten. Ik snapte dat nooit zo goed, want juist nu barst ik van de energie. Maar na het zien van de groei van Maagdenpalm realiseerde ik me dat ik een Wintergroeier ben. En dat iedereen zijn eigen seizoen cyclus heeft. Door die variëteit aan seizoenen houden we elkaar in balans. Net als de natuur.
En het enige wat ik hoef te doen is me overgeven aan cyclus in mezelf. Eindelijk heb ik er vrede mee.
Reactie plaatsen
Reacties