Vandaag is anders. Mijn rivier, vertrouwd, fijn en rustgevend. Maar vandaag is anders. Ik ploeg mezelf door de modder. Ik moet regelmatig terug omdat diepe plassen het pad onbegaanbaar hebben gemaakt. Mijn schoenen glippen, kou stroomt via mijn sokken naar binnen. Ik heb mijn ogen gericht op de grond, zoekend naar een pad om te voorkomen dat ik uitglijd. Voor verwonderen heb ik geen aandacht, ik ben bezig overeind te blijven. Mijn adem is hoog, ik hoor alleen mezelf nu ik mijn capuchon op heb gezet omdat koude wind mijn oren pijnigt. Een oncomfortabel gevoel zorgt ervoor dat ik geen tijd neem om me heen te kijken, thee te drinken, te stoppen. Plots struikel ik en voor ik het door heb lig ik op de grond. Ik proef zware klei. Dan wordt alles wit.
Verdikt wit. Flarden mist verhullen me waar ik ben. Het is donker in het licht. Stil ook. Langzaam sluiten de vochtige dampen me in. Vooruit kan achteruit zijn, of links of rechts. Ik ken deze plek, maar door de alles verhullende leegte ben ik de weg kwijt. De nevel aait me, druppels betasten mijn wimpers, mijn haar, mijn lippen. Het voelt verlammend en tegelijk opbeurend. Liefdevol.
In deze totale onwetendheid kan ik niet anders dan vertrouwen op mijn zintuigen. Ik focus op dat wat dichtbij ligt, de planten die ik voel kriebelen aan mijn benen. Hier met mijn hoofd op de grond, mijn ogen verblind, mijn haren vol glinsters en sterrenwater, zie ik meer. Nu mijn voeten niet meer weten waar ze heen moeten, beweeg ik van binnen. Nu ik mijn neus niet meer achterna kan, ruik ik mijn vermoeide lichaam. Nu mijn oren alleen verstompte geluiden opvangen, focus ik me op wat ik in mij hoor schreeuwen. De wereld is klein, maar tegelijkertijd reusachtig.
Ik hoor de planten fluisteren, de rivier verhalen vertellen, het water zingen, de bomen oreren. Hier ben ik de mist. De toeschouwer. De doorgever. Ik dans in het verdikte donkere witte licht. Het is de diepte waarnaar ik zocht, de stroom. Mijn heemstroom.
En ik teken sterke vrouwen, ik teken de wanhoop, de rauwheid en de liefde. Altijd de liefde. Verhalen uit verleden en tegelijkertijd de toekomst. De poëzie van melancholie verschijnt op papier. Op transparante vellen, versneden, verknipt. Ik laat ze samenvallen en creëer wat mag ontstaan. Wat ik zocht, lag dichterbij dan ik dacht. Het zit in mij. Ik ben zij.
Ik heb geen plannen gemaakt dit jaar. Ik stroom door op afgelopen jaar. Spelend, verdiepend in wat me aantrekt, wat op mijn pad komt of al in mijn hoofd zat.
Ik dans in duister wit licht.
