Schrijven en creëren. Het zijn mijn manieren om verbinding te voelen. Met de wereld om me heen, de planten, bomen, de rivier, het land, het moment en vooral met mezelf. Het doorbreekt alle lagen. Het graaft diep.
Om eerlijk te zijn, was ik het de laatste tijd een beetje kwijt. Het voelde gekunsteld en gehaast. Sinds ik een atelier heb, met plezier lesgeef, thuis van alles speelde, schreef ik niet meer zo vaak. Ik nam er niet zo bewust de tijd voor. In het atelier had ik het idee dat ik moest leveren, want de locatie kost immers geld. Dus was ik geforceerd aan het creëren. Ik hoorde mezelf aan mijn cursisten zeggen ‘blijf met planten schrijven’, maar ik deed het zelf amper.
Ik hield vast aan veel in de natuur te zijn, zodat mijn overactieve brein rust kreeg. Dat was alles wat ik nodig had. Zo zat ik vaker gewoon voor me uit te staren, te luisteren naar de vogels, de bomen, de wind, de rivier. In de tuin rommelde ik vooral of zat ik te genieten van de bijen. Ik hoorde de planten wel roepen, maar ik stelde het uit.
Misschien was het die rust en de vele gesprekken met lieve mensen om me heen dat ik de moed weer had mijn pen en boekje te pakken en met de wilde aardbei te verbinden. Weer te gaan spelen in het atelier los van het verhaal wat ik denk dat ik wil vertellen. Alle woorden en beelden gewoon te laten ontstaan, te combineren, te waarderen. Ik zette mezelf weer voor de camera om in gesprek met mezelf te gaan. Ik voel het weer stromen.
Afgelopen weekend voelde het schrijven weer als vanouds. Ik schreef over je laten ontmoedigen, je klein voelen en afleiding. “Ik wijk uit en heb een neus voor gaatjes en nieuwe paden. Ik volg het licht. Dat is wat telt.” Hoe toepasselijk. De wilde aardbei is een prachtige spiegel en raadgever.
