Ik weet het niet. Ga ik dit wel of niet laten zien. Is dit waar ik heen ga. Een nieuwe techniek aanleren, een eigen stijl daarin vinden. Ik merk dat ik geregeld snak naar goedkeuring, horen van anderen of ik op de goede weg ben (sorry, lieve vriendinnen š). Is het mooi? Is het goed genoeg? Kunstwaardig?
Tegelijkertijd zie ik dat het antwoord op die vragen mij nooit voldoening zal geven. Wat ik zoek is mezelf in mijn werk. Mijn hart weerspiegelt in mijn kunst. Een momentopname van mijn innerlijke wereld. En door veel te spelen kom ik dichterbij dat gevoel. Het verhaal dat leeft in mij. Verhalen die de planten waarmee ik werk me laten herinneren. Ik voel het. Het is overgeven aan wie ik ben.
Door dit werk te laten zien, nu terwijl het nog niet af is (of wel) laat ik mijn proces zien. Open en transparant.
Want stiekem denk ik dat juist het proces meer zegt dan het eindwerk.
Reactie plaatsen
Reacties