Een mini-plukveld had ik in gedachten. Liefdevol had ik in het voorjaar Cosmea zaadjes in de grond gestopt. De hele zomer keek ik uit naar het kleurrijke veld dat ik voor ogen had. Van de honderd zaadjes kwamen slechts een paar stengels op. Ze groeiden hard. Hoger en hoger. Dikker en dikker.
In mijn kleine tuin vielen deze grote jongens met hun 2 meter lange bamboestokken ernaast nogal op. Sommige bezoekers noemde ze onkruid, rare onooglijke sprieten, wortelgroen. Ik kon het echter niet over mijn hart verkrijgen ze weg te halen. En liet ze trouw staan. Vol vertrouwen. Inmiddels groeiden ze mij al voorbij. Op instagram zag ik prachtige bloembedden met plukbare cosmea's voorbijkomen.
Het bankje bij het schuurtje waar ik de zaadjes had gestrooid werd mijn favoriete plekje in de tuin. Ik genoot elke dag van de vogels die mijn hazelnootjes opaten, de kikkers die voor mijn voeten wegsprongen en van de heen en weer wiegende dikke stengels. Twee en een halve meter hoog waren ze. De haagbeuk werd bruin, de ijzerhard bloemen veranderden in zwarte pluimen en ik zat in de tuin met een sjaal en winterjas toen mijn hart een sprongetje maakte. Daar tussen de groene blaadjes helemaal bovenin zat een knopje. En ik ontdekte er nog meer. Eindelijk! Deze zaadjes werden intens paarse, roze en witte bloemen en dansten in de herfstwind. Het was prachtig! Pas eind december na de eerste vorst was het schouwspel klaar.
Ik realiseerde me dat deze Cosmea's me een waardevolle les hadden geleerd. 2020 was een compleet ander jaar. Alles stond op z'n kop, mijn expositie werd geannuleerd, we werkten allemaal thuis. Ik was mijn vaste plekje om te creëren kwijt in huis vanwege thuiswerkende gezinsleden. 2020 dwong me anders naar alles te kijken. Er popten nieuwe ideeën op zoals de Inspiratie-Doe-het-zelf kt. Ik ontwikkelde mezelf door een online cursus Intuitive Plant Medicine te volgen. Ik genoot intens van de kleine wereld om me heen, mijn gezin, familie en de natuur in de tuin en naaste omgeving.
De tijd van 'zou moeten' was niet meer. Alles kon zo weer veranderen. En het enige wat ik kon doen, is meedrijven op de tijdloosheid. Ondertussen 'hoger' en 'steviger' groeien. Te vertrouwen op wat vanzelf komt vanuit die rust en ontspanning.
En zo groeiden ideeën en wensen van begin 2020 uit tot realiteit. Alleen op een manier die ik niet had verwacht. Ik begeleid nu een mooie vrouw met het proces hoe je komt van inspiratie tot creatie. Ik creëer Verwonderkits op maat. Het lesgeven en coachen brengt me op deze nieuwe manier heel veel liefde en inspiratie. De plantencollectie voor de expositie Roommates is uitgebreid met onder andere een geranium. Ik deel verhalen op mijn website en op Instagram. Ik sta op een wachtlijst voor een volkstuin maar ook voor een atelier met wellicht een buitenruimte, omdat ik de inspiratietuin in het echt wil creëren.
Al mijn ideeën werden werkelijkheid maar niet zoals ik ze voor me zag. En op sommige realisaties wacht ik geduldig vol vertrouwen (en tips welkom zijn). Ik hou vast aan het gevoel wat het me geeft. Alles komt op haar eigen tijd. Net als de bloeiende cosmea's in mijn tuin.
Reactie plaatsen
Reacties