De wind is vol en stevig, hier boven aan de dijk. Vanuit de polder lopen we met z’n drieën nog beschut tussen de bomen. Maar hier, op de dijk hebben we overzicht.
Ik zoom uit door te vertellen waar we zijn op de wereld. In de Hoeksche Waard, aan de overkant ligt Zwijndrecht, we zien de Oude Maas onderweg naar zee. Een rivier ontstaan uit de Rijn en de Maas met hun bronnen in Zwitserland en Frankrijk. Ik zie in hun ogen dat ze het grote geheel zien, voelen wellicht. Het raakt iets in je als je het geheel voor je kunt zien.
We lopen op ons gemak verder en zoomen weer in op waar we zijn. We zien metershoge braamstruiken, kunstzinnig geknotte wilgen en tapijten vol vogelmuur. Ik vertel het verhaal van Janus en hoe hij verliefd werd op de Wilg.
We verzamelen grijs materiaal, kletsen, struinen, verwonderen ons over de natuurlijke vormen en de zachtheid van wilgenkatjes en maken collages. Bij de thee laat ik ze schrijven over een van hun vondsten. Altijd raakt dat iets, brengt het een inzicht.
Inmiddels zijn we de tijd verloren. Als we terug zijn bij de parkeerplaats zijn onze wangen rood en nemen we afscheid. Later krijg ik een app van een van de vrouwen: “het was heel vertrouwd met z’n drieën’. Ja, ik kon het niet beter verwoorden.
Op 19 maart kan je weer mee wandelen Puur Anders. Ga je mee?
