De zon gaf al lange schaduwen over het land. Smalle kronkelige dijken na de drukte op de snelweg, nog maar het voorprogramma. Het bracht al wel de stemming erin daar op die eenzame parkeerplaats aan de rand van de Randstad. Het laatste stukje Zuid-Holland. Aan de overkant begint Noord-Brabant. Niemandsland. De rivier bepaalt hier de regels. Net als de bever.
Wandelen in dit land in schemertijd geeft een bepaalde lading. Vogels die zich voorbereiden op de nacht. Luidruchtig nog van zich laten horen. Madeliefjes die hun bladeren al sluiten, terwijl speenkruid nog koortsachtig zich richt op zon die nog net over de wilgen heen haar slotapplaus al opeist. Het groene tapijt kleurt goudgeel, waardoor de bijzonder gevormde bladeren van de Gele Waterkers jullie opvallen. Woorden stromen vanzelf na deze eerste ontmoeting en een uitgebreid staarproces. Dit gebied zit vol tegenstellingen, natuur en industrie, land en water. En ik daag jullie uit ook een ontmoeting te hebben met een plant waar je liever aan voorbij loopt. Drie ontmoetingen, wellicht inspiratie voor vervolgverhalen, gedichten, gedachten, wellicht inzichten. Misschien komen ze vaker op jullie pad. Duiken ze opeens weer op.
Ik vertel verhalen over planten die niet gewenst zijn, maar in de sprookjeswereld planten van onverzettelijke liefde zijn. De industrie van Moerdijk verandert in een geheimzinnige stad waar lepelaars aan voorbij gaan. De stilte komt op. We zien sporen van bevers. Bomen zover aangevreten dat ze op omvallen staan. We weten dat ze er zijn, een fascinerende gedachte als we de brug nemen naar onze eigen wereld. Aan de horizon geeft de zon gehoor aan onze roep naar ‘We want more.’ Wij gaan de nacht in, verlaten schemerland.
Dank jullie wel dat jullie mee wandelden, Majke en Froukje.
