Er was veel gebeurd. Veel van wat ik niet begreep. Waar ik een verklaring voor wilde hebben. Ik was moe. Ik had veel gepiekerd. Ik had mezelf voorgenomen te mediteren om antwoorden te vinden. Te spitten, te graven, het uit te zoeken. Dan kan ik het vast een plaats geven, besloot ik.
Voordat ik begon, dronk ik mijn thee op in de tuin. Op mijn favoriete plekje waar ik de eerste zonnestralen opving voor ze –tijdelijk- weg zouden duiken achter de huizen aan de overkant. Mijn oog viel op een vlinder die op de tegels zat voor me. Ze bewoog door de wind, waardoor ik eerst dacht dat het een blaadje was, maar omdat ze op de plek bleef zitten, was mijn aandacht getrokken. Ik tikte zachtjes tegen haar gesloten vleugeltjes. Er gebeurde niets. Ze zou toch niet..
Ik tikte nog een paar keer, toen ze wat schrikachtig opvloog. De helft van haar rechtervleugel ontbrak.
‘Stil maar, ik doe je niets,’ troostte ik haar en aaide zachtjes met mijn vinger over haar vleugels. Ik wilde haar oppakken en bij een bloem zetten, maar ik wilde haar ook geen pijn doen. Zodra ik mijn hand over haar wilde sluiten, was ze in paniek. Ik hield mijn vinger voor haar tot ze er vol vertrouwen opkroop. Ik glom inmiddels van trots.
Maar eenmaal bij de bloem zat er geen energie meer in haar lijfje. Ze deed niets en viel bijna van het takje. Ik wist dat ik niet zoveel had in te brengen. En vroeg me af of ik het niet gewoon moest laten voor wat het was. Ik liep naar binnen en zag dat Finn zijn fruit had laten staan. Dat bracht me op een idee. Ik nam een stukje nectarine en hield het bij de vlinder. Na even wachten, kroop ze er op en kon ik haar van dichtbij bekijken. Haar tong verkende het oranje vruchtvlees. Ik weet niet hoe lang ik zat te genieten, maar ik zag haar opknappen. De energie weer terug in haar lijfje. Ik bewonderde haar pluizige haren op haar wapperende vleugels, het unieke patroon op beide vleugels. Tot ze opvloog en weer landde op dezelfde plek op de tegels waar ik haar had gevonden. Ze opende haar vleugels vol in de zon. Daar liet ik haar zitten, terwijl ik naar binnen ging en me realiseerde dat Finn al snel thuis zou komen en mediteren niet zoveel nut meer had. Na een paar keer checken was ze weg.
De tijd was omgevlogen, terwijl ik een vlinder observeerde.
Ik realiseerde wat ze had gedaan. Ze had zonlicht nodig om op te laden. Haar vleugels hadden warmte en liefde nodig. En toen viel het kwartje. Ook ik was ‘gewond’ en in plaats van dieper te wroeten in de pijnlijke wond, had ik liefde en aandacht nodig. Die middag mediteerde ik alsnog, maar met een totaal andere insteek. Ik koos voor twee begeleide meditaties over zelfliefde en ik liet me koesteren door de warmte van mijn ziel.
PS Ik heb geen foto gemaakt, omdat ik het moment niet wilde verbreken. Daarom een foto van een Walnotenblad dat ik borduurde met een toepasselijke zin.
Reactie plaatsen
Reacties