Kleine wonders

12 jaar geleden ontwikkelde ik trendprognoses voor het vak Prognose op de Artemis Styling Academie. Het was mijn favoriete vak. Onderzoek doen is iets waar ik helemaal in kan duiken. Ik verslond sociaaleconomische trendrapporten, las de gedachten van de trendgoeroe’s en keek om me heen waar de kunst- en designwereld zich op richtte. Uiteindelijk haalde ik er een aantal thema’s uit die me aanspraken waar ik beeld bij kon zoeken om een beeldprognose te maken voor ‘klanten’.

Transparantie was een van die onderwerpen waar in die tijd veel over gesproken werd. Ik had daar een prachtig idee bij. Bedrijven die openheid geven over hun handelen, hoe hun werk tot stand komt. Politiek die gedwongen is door het volk om openheid te geven wat er speelt, hoe beslissingen genomen worden.  Openheid over gevoelens die leefden in mensen.  Het zag er in mijn hoofd uit als de ideale wereld. Een wereld waar we allemaal nooit meer hoefden te twijfelen over de waarheid.    

Vandaag herinnerde ik het me weer na het zien van het nieuws, na het scrollen over facebook, na een naar voorval in de supermarkt. Ik zie steeds meer uitingen van openheid, van meningen, gevoelens en overtuigingen, maar in plaats van helderheid biedt het mij alleen maar verwarring. Alsof ik continu gevraagd wordt in iemands kamp te komen. Alsof ik door een wereld van glas loop, waar ik alles zie. Maar hoe meer ik zie, hoe minder ik weet. Hoe meer ik voel van anderen, hoe verwarrender het wordt. Het lijkt in de verste verte niet op wat ik 12 jaar geleden voor me zag.

Ik sta op het punt dat ik het niet meer weet. En het soms niet meer wil weten, maar op wil gaan in een wereld zonder meningen, overtuigingen en ideeën. Ik wil mezelf weer voelen. De schoonheid van het leven zien. Liefde zien en voelen. En iedere keer kom ik dan uit bij mezelf, de kleine wereld om me heen, mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn tuin, de natuur op mijn wandelingen.  Ik geef toe, ik weet het niet. En het is oké. Dit is waar ik nu ben. En ik sta open voor wat komt.

En toen zag ik deze kleine dappere plantjes groeien op de buitenkant van een pot winterviolen. En smolt ik weg in verwondering van dit pure gewone om ons heen. Het is er altijd, altijd geweest.