De woorden kwamen niet. Ik vroeg me serieus af hoe dit nu kon gebeuren. Net nu ik mijn nieuwe collectie had gelanceerd. De nieuwsbrief was de deur uit. De site was live, het stond op Instagram en Facebook. Honderden mensen lazen nu mijn plannen dat ik elk kwartaal drie planten creëer. Elke maand eentje met een persoonlijke annotatie erbij. Een inzicht, een gedachte, een wijsheid. De verpakking lag vast. Het hele concept was in kannen en kruiken. Maar de woorden kwamen niet.
Bij de Beukenhaag verstomde de woorden. Inmiddels was het al april en raakte ik gefrustreerd over wanneer ik aan de plant van de maand april kon beginnen als ik het niet eens voor elkaar kreeg om de woorden te schrijven voor de plant van maart. Sterker nog, ik ging zelfs twijfelen aan mijn hele idee. Waarom had ik mijn aanpak van foto’s op blad losgelaten? Per toeval zag ik hoe mooi het was om het buxustakje op een oude foto te plaatsen in plaats van op de gekozen witte achtergrond. Ik schrok, heb ik het verkeerd aangepakt? Ik had de afgelopen maanden al mijn aandacht gegeven aan het ontwerpen van de verpakking. Maar hoe ging ik in hemelsnaam een mariadistel in dit platte doosje krijgen? Of een perenbloesem? Ik draaide en draaide rond in mijn eigen gecreëerde doolhof.
Maart was inmiddels voorbijgegaan zonder de beukenhaag in de shop. En ik keek naar de beukenhagen in mijn tuin. Ze waren kaler geworden. De beukenhaag houdt zijn bladeren de hele winter vast, maar er is een moment in april waarop hij zijn bladeren laat vallen. Een paar weken voor de eerste groene knoppen tevoorschijn komen, laat hij in een snel tempo alles los. De haag is dan helemaal doorzichtig. Ik keek er nu dwars doorheen en zag wat er achter de hagen verborgen was gebleven.
Het kon niet missen. Behalve de tuin van de buren, zag ik ook iets in over mezelf. Ik zag dat ik mezelf teveel beperkte met mijn regeltjes en rechte lijnen. Van zo moet het. Ik had een stramien gemaakt, maar het ging voorbij aan wat ik voel als ik creëer. Namelijk vrijheid, speelsheid en liefde. Ik zag dat ik veel meer ben dan die beperkte ruimte van marketingtechnische concepten. Ik mag buiten de lijntjes werken. De beukenhaag was zo duidelijk, puur door zichzelf te zijn op het moment dat ik het nodig had om in te zien. Wat een geschenk!
Ik gaf mezelf op dat moment toestemming mijn zicht te verbreden. Door te creëren wat ik voel. En alles ligt weer open...
Reactie plaatsen
Reacties